ห้องเลขที่ ๘๙

       

  
          ปกติเราจะใช้เวลาอยู่กับคอมพิวเตอร์มากกว่า วันละ 10 - 12 ชั่วโมง วันนี้พอดีเกิดอาการความรู้สึกที่เบื่อ ทั้งเบื่อตัวเอง และเบื่อเหตุการณ์บ้านเมืองในสังคมปัจจุบัน

          เรามีชื่อว่า "เฮง" ชื่อนี้ไม่ได้เป็นชื่อที่พ่อแม่เราตั้งให้หรอก แต่เป็นชื่อที่อาจารย์ท่านหนึ่งเรียกเรา นับตั้งแต่วันนั้นมา ทุกๆคนรวมที่บ้าน เลยเรียกเราว่า "เฮง"

          เราไม่ใช่นักเขียนนิยาย หรือนักเขียนมืออาชีพ ไม่ได้เรียนจบทางด้านวารสารศาสตร์ หรืออักษรศาสตร์อย่างนักเขียนคนอื่นเขา แต่แค่เราอยากเขียน อยากเล่า อยากบอกมุมมองของเราให้คนอื่นได้รับรู้ด้วย เผื่อว่าจะมีสักประเด็นที่ตรงใจใครขึ้นมา

          เพราะฉะนั้นภาษาเขียนของเราในบางครั้งอาจจะไม่ใช่ภาษาเขียนที่ถูกต้องตามหลักภาษาไทย แต่เราเขียนด้วยความตั้งใจ และพยายามใช้ภาษาให้ถูกต้อง ไม่ใช่ภาษาวัยรุ่นในปัจจุบันที่ใช้กันอยู่ อย่างน้อยก็ช่วยเป็นส่วนหนึ่งที่เล็กๆ ในการใช้ให้ภาษาไทยให้ถูกต้อง

          เราก็เป็นคนคนหนึ่ง ที่เรียนจบปริญญาตรี ตามธรรมเนียมความนิยมของสังคมไทยว่า "ถ้าเรียนจบปริญญามาจะได้ไม่เหนื่อย มีงานทำที่ดี เป็นเจ้าคนนายคน" แต่ที่เราเห็น เพื่อนเราที่จบปริญญาตรีมาส่วนมากจะเป็นลูกจ้างเขาแทบทั้งนั้น น้อยคนนักที่ จะเป็นเจ้าคนนายคน แล้วแต่ละคนก็ไม่ได้ทำงานตามที่ตัวเองจบออกมาเลย ความเป็นจริงมันเป็นตามค่านิยมของสังคมบ้างไหม หรือถ้าไม่ แล้วทำไมผู้ใหญ่ที่อยู่ในสังคม ยังเดินทางเดิมอยู่อีกล่ะ ประสบการณ์ไม่ได้ช่วยอะไรจริงๆ หรือ

         เรื่องที่เราอยากเขียน อยากเล่า นั้นมีหลากหลายเรื่อง หลายแนว หลายเหตุการณ์ ซึ่งเป็นเรื่องจริง ประสบการณ์จริง ปัญหาจริงที่เกิดกับผู้คนมากมาย ที่เรามีโอกาสได้ไปรับรู้ปัญหาต่างๆ เหล่านั้น บางทีอยากบอกคนอื่น เพื่อจะได้เป็นข้อคิด เตือนสติ ในการใช้ชีวิต แต่เราไม่สามารถที่จะบอกให้ทุกคนหรือคนหมู่มากรับรู้ได้ เราเลยตัดสินใจสร้างบล็อก "ห้องเลขที่ ๘๙" หรือ room-eightynine.blogspot.com ขึ้นมา เผื่อว่าเรื่องที่เราเขียน จะมีใครบางคนเสริซเจอในกูลเกิลแล้วเข้ามาอ่าน มันอาจให้ข้อคิดกับเขาได้ เท่านั้นแหละที่เราต้องการ

          เฮง - ห้องเลขที่ ๘๙